„Heavens Above” surrealistyczna, czarna komedia podzielona na trzy rozdziały, która porusza zbyt wiele tematów, by je wymienić, ale koncentruje się na religii i zepsuciu ludzkiej duszy, jest z pewnością przeładowana i nie wszystko naprawdę pasuje do siebie. Ale to pierwszorzędne kino z porywającym zakończeniem.

Akcja pierwszego odcinka - „Grzech”, rozgrywa się w 1993 roku wśród uchodźców z wojny chorwackiej. Stojan ( Goran Navojec ), jego żona Nada ( Ksenija Marinković ) i ich mała córeczka Julija mieszkają w zrujnowanej dzielnicy na obrzeżach Belgradu ze swoimi byłymi sąsiadami i lokalnymi Romami. Stojan to człowiek święty, bezinteresowny, oddany rodzinie i życzliwy bliźnim. Po dziwacznym wypadku z żarówką budzi się z aureolą.
Jako wieloletni komunista nie chce tego, a jego żona, powierzchownie religijna kobieta, postrzega to jako przekleństwo lub chorobę. Po konsultacji z telewizyjnym księdzem, zmusza go do grzechu. To nie usuwa aureoli, ale raczej zmienia go w złego, bezwzględnego człowieka.

W drugim rozdziale, którego akcja toczy się w 2001 roku i zatytułowanym „Grace”, upośledzony intelektualnie Gojko (brat Gorana, Bojan Navojec ) zostaje skazany na śmierć po tym, jak zabił biznesmena Petara ( Miloš Timotijević ) i jego żonę przez telefon komórkowy. Gojko wierzy, że jego święta, św. Petka, rozmawia z nim przez telefon komórkowy, co wówczas było rzadkością. Kiedy ojciec Atanasije ( Miloš Samolov ), typowy, skorumpowany ksiądz z tamtego okresu, przychodzi po rozgrzeszenie, znajduje dowód na cud. A kiedy Stojan, który jest teraz naczelnikiem więzienia, przybywa, by zabrać go na pluton egzekucyjny, zamiast Gojko znajduje noworodka.

W trzeciej historii, zatytułowanej „Złoty cielec”, której akcja toczy się w 2026 roku, Julija (obecnie grana przez Natašę Marković ) jest właścicielką galerii, a Gojko, u którego zdiagnozowano schizofrenię i bierze leki, jest malarzem. Ta bliska przyszłość jest apokaliptyczna, przepaść między bogatymi a biednymi, typowa dla społeczeństw w okresie przejściowym, jest większa niż kiedykolwiek, a bezdomni są wszędzie. Wśród nich jest strażnik więzienny z drugiego piętra ( Radoslav Milenković ) i Nada. Strażnik odkrywa, że ​​oglądanie jednego z obrazów Gojki zaspokaja jego głód. Okazuje się, że sztuka Gojki jest odżywcza, a Stojan, obecnie prezydent, ogłasza ją – i malarza – własnością państwa.