mam podobne odczucia będąc we wrocławiu, widzę miasto w bliznach, protezach, miasto po śmierci klinicznej która rozdarła w nim coś bezpowrotnie

Ja mam podobne odczucia gdy odwiedzam muzeum Powstania Warszawskiego. W Sarejewie tez bylem w okolicach roku 2004. Tego widoku nie zapomne do konca zycia. Po obejrzeniu tego Sarajewa wracalem do Warszawy jak do raju. Ciesze sie ze nie bylo mi do tej pory dane przezyc wojny.

Co do filmu - było, było i jeszcze raz było. I to jest tragiczne… Po kwadransie jest jasne, o co chodzi, ale koniec i tak wzrusza! Warto!!